Εκδόσεις Αρμός, 2015.

Φ. Ντοστογιέφσκι, Ο Εφηβος, μετάφραση Άρη Δικταίου,
εκδόσεις ΔΑΡΕΜΑΣ, 1963.

...Αρχίζει λοιπόν εδώ μια διαφορετική φάση τής συνεδρίας. Ο λόγος του Νίκου γίνεται

χειμαρρώδης. Πάει εκείνος ο νυσταγμένος και βαρύς έφηβος που ήξερα; Μιλάει με πάθος, αυθόρμητα, ελεύθερα, αρχίζω να τον θαυμάζω. Έχει κοκκινίσει, σχεδόν δεν υπάρχω απέναντί του, διηγείται τις μάχες και τους θανάτους που πετυχαίνει, τα κόλπα και τις στρατηγικές που ακολουθεί, τα μυστικά που έχει αντιληφθεί και που αποκαλύπτει με περηφάνια. Τον αφήνω να δίνει λεπτομέρειες που δεν πολυκαταλαβαίνω, που δεν με πολυενδιαφέρουν, που μοιάζουν όμως σημαντικές για κείνον. Μιλάει για εχθρούς, για επιθέσεις, για νεκρούς και για αίμα. Πολύ αίμα.

Όταν φτάνει το τέλος τής συνεδρίας, τού προτείνω να συναντηθούμε σε λίγες μέρες να συνεχίσουμε. Δέχεται με χαρά.  

Όταν έκλεισα την πόρτα πίσω του, δεν ήξερα περισσότερα από πριν τη συνεδρία, για το τι συμβαίνει. Αισθανόμουν μιαν ικανοποίηση, που τον είδα, έτσι ξαναμμένο, να μιλάει για τόσο προσφιλή του θέματα. Εντάξει, υπάρχει βία σ’ αυτά τα παιχνίδια, οι αιμοσταγείς λέξεις φοβίζουν ίσως. Χάρηκα όμως, που κατάφερα να μην αντιδράσω στο άκουσμά τους, να τον αφήσω να μιλήσει επιτέλους σε κάποιον, που δεν τρομάζει με τις λέξεις. Ιδίως όταν με αυτές τις λέξεις διηγείται ένα παιχνίδι. Ένιωθα πως τον συμπάθησα. Όσο για το αναπόφευκτο ερώτημα «τι να συμβαίνει;» προσπάθησα συνειδητά να το αποφύγω. Άλλωστε, περίμενε κάποιος στο σαλόνι για την επόμενη συνεδρία...

…Οι γονείς αντιλαμβάνονται, δίχως να το λένε, την κρίση εφηβείας που περνάει ο γιός τους. Πάλι καλά. Το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί σε ένα παιδί είναι να περάσει την κρίση της ηλικίας αυτής χωρίς κανένας να την αντιληφθεί. Χρειάζεται, αυτοί στους οποίους απευθύνεται η κρίση τής εφηβείας, να δείξουν ότι την παρέλαβαν…

(αποσπάσματα από το βιβλίο Ακούω όπως Αγαπάω, εκδόσεις Κοντύλι, 2012)