ΕΡΩΣ-ΘΑΝΑΤΟΣ, μέρος τέταρτο

Μερικά σημειώματα των "θαμώνων" από την προηγούμενη συνάντηση καφέ Ψ:

Πίσω από το φόβο του θανάτου, ή του έρωτα..., ίσως να κρύβεται ο φόβος να κολυμπήσεις σε αχαρτογράφητα νερά, ο φόβος να αφεθείς σε καινούργια πράγματα.

Σε παιδική ηλικία είχα συχνά εικόνες και σκέψεις θανάτου, χωρίς να έχω δει ή βιώσει κάποια απώλεια (θάνατο) στο οικείο περιβάλλον. Φορές που σκεπτόμουν όλα αυτά περί θανάτου ήταν τις νύκτες με αποτέλεσμα να δυσκολεύομαι να κοιμηθώ. Στο πέρασμα των χρόνων δυστυχώς βίωσα προσωπικά απώλειες αγαπημένων προσώπων και «συμφιλιώθηκα» εν μέρει με τη σκέψη του θανάτου...

Όμως παραμένει μέσα μου η απορία πώς είναι δυνατόν ένα μικρό παιδί να κάνει τέτοιες σκέψεις?

Χθες σε μια ταινία περιπέτειας είδα μια σκηνή που κάποιος είχε λούσει με «άοσμο» πετρέλαιο ένα κτήριο, ώστε όταν μπουν μέσα οι κακοί, με ένα τσαφ να τους κάψει και να τους βρει ο θάνατος.

Αλήθεια, τόσο άοσμα έρχεται ο θάνατος, υπάρχει μεταξύ μας χωρίς να τον μυρίζουμε; Και με ένα «τσαφ» πυροδοτείται...

Η μόνη ελπίδα μέσα στο θάνατο είναι να εμπεριέχεται ο έρωτας, ένας μικρόκοσμος στο πλαίσιο του θανάτου.

Ο θάνατος είναι μοναδικός, καταλυτικός, στιγμιαίος.

Ο έρωτας, αντίθετα, επαναλαμβάνεται, έχει όρεξη για σκέρτσα και παιχνίδια, στροβιλίζεται, γιγαντώνει και εξανεμίζεται.

Το μηδέν απέναντι στην ολότητα!

Τι συμβαίνει όμως, σε σχέσειςπου μπορεί το υποκείμενονα θεωρεί πως είναι αντικειμενότροπες (όχι για παράδειγμα μια μεμωνομένη σεξουαλική επαφή), αλλά στην πραγματικότητα το υποκείμενο προβάλλει κάτι δικό του και φανταστικό στο αντικείμενο;

Σχετικά με το παρελθόν, ο δάσκαλος της μουσικής μου λέει πως σε έναν αυτοσχεδιασμό(όπως και η ζωή εξ άλλου) είναι σαν να πηγαίνουμε στον πόλεμο αλλά δεν παίρνουμε αιχμαλώτους, συνεχίζουμε ό,τι και να έχει συμβεί.

Πήραμε τη ζωή με τίμημα να πεθαίνουμε.

Μήπως, στην προσπάθειά σας να εξηγήσετε τα φαινόμενα συμπεριφοράς μέσα από το πρίσμα του έρωτα, χάνετε άλλες αιτιάσεις;

Για παράδειγμα, δεν είναι (πιο) πιθανό η «έλξη» του Μ. προς τον μαθητή του να αποδίδεται σε:

-τον ρόλο του δασκάλου

-της προσφοράς προς τον νέο

-mentor/protegé

-την διάθεση που απορρέει από την δεκτικότητα, την δίψα για μάθηση του μαθητή;

«Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός»... θλίψη?

Είναι ο φόβος ένδειξη ενορμήσεων?

Αντικειμενότροπες σχέσεις. «Ο έρωτας και ο θάνατος είναι το ίδιο πράγμα. Και μόνος και αθάνατος είναι το τέλειο θαύμα.